Om halfvijf stap ik de kleine zaal van de Arnhemse schouwburg binnen. Harry Sacksioni is bezig met zijn soundcheck. ‘Hé man! Heb je je gitaar bij je? Dan spelen we het even door!’ Ik pak een stoel en ga naast hem zitten. Zoals afgesproken, spelen we ‘Untold’. Naast me hoor ik wat Harry Sacksioni met mijn liedje doet. Hij maakt het ‘open’. Beter. Mooier. Completer. We spelen samen. Hij luistert naar mij, ik naar hem. Als dat lukt, gaat muziek maken vanzelf. Na tien minuten staan we alweer buiten. Dit komt wel goed. We gaan een hapje eten.
Daarna: showtime. Ik zit in de zaal, op de tweede rij. Ik kijk en luister. Harry pakt de zaal in met zijn spel en zijn anekdotes, maar vooral met zijn persoonlijkheid. Na anderhalf uur ademloos geluisterd te hebben, kondigt hij me aan. Ik sta op, pak mijn stoel en gitaar achter de coulissen en we beginnen. Het publiek is muisstil. En na een kleine vier minuten krijg ik het hardste applaus van de afgelopen 31 jaar. Dankzij de aardigste man van Nederland.

Kijk hier voor een officiële bootlegvideo, met dank aan Niels van Laar die in de zaal zat.